Eerste 3 weken in Azië.

Eerste 3 weken in Azië.

Wat gaat de tijd toch snel; bijna 3 weken terug stonden Sjoerd en ik op de luchthaven in Düsseldorf. Nu was het toch tijd om iedereen gedag te zeggen en ons avontuur tegemoet te gaan.We vlogen om 21:00 richting Dubai waar we 3 uurtjes moesten wachten. De vlucht was goed we hadden 3 stoelen voor ons tweeën, lekker geslapen en voor we het wisten was het al 6 uur verder. Nadat we onze gate gevonden hadden hebben we even gegeten en een biertje gedronken ook al was het 6 uur in de ochtend locale tijd. We vlogen om 9 uur weer verder richting Manilla, dat was een lange vlucht van 8 uur. Eenmaal in Manilla aangekomen moesten we 8 uur wachten. Na wat gegeten te hebben en een paar kaartspelletjes leek het ons verstandig om toch maar eens te kijken waar we moesten inchecken. Maar onze vlucht zagen we nergens staan. Na het wat mensen gevraagd te hebben waren we nog niks verder. Sommigen knikten vriendelijk en lieten ons door maar we waren helemaal verkeerd. We moesten op een andere luchthaven zijn voor onze vlucht richting Davao. Gelukkig maar 10 minuten rijden, dus snel een taxi gepakt. Maar wat een verkeer; het is niet te vergelijken met Nederland, rechts en links er voorbij ,toeteren en zo druk. Maar eindelijk op de luchthaven aangekomen waren we mooi op tijd maar zagen wel dat we een uur vertraging hadden. Eenmaal in het vliegtuig hebben we allebei niks meer gezien we werden wakker toen we al bijna op de grond stonden. Nadat we onze tas gepakt hadden zouden we opgewacht worden door Dudes en Hellen, de mensen die hier de dingen voor ons regelen. We maakten meteen kennis met de gewoontes van de Filipino's; ze waren een beetje te laat. Nadat we opgepikt waren kregen we meteen een lunch voorgeschoteld, we waren niet echt hongerig maar de mensen stonden er op. Het was wat kleffe rijst, niet echt iets waar je op zit te wachten na een reis van 36 uur. Daarna zijn we naar ons huisje gebracht waar de meiden waarmee we wonen ons al stonden op te wachten. Toen we opgefrist waren stond het avondeten al te wachten; weer lekker rijst. De hele keuken zat vol, er slapen hier in een ander huisje nog 14 vrijwilligers uit verschillende landen. Na het eten naar de coffeeshop waar ze heerlijk ijs hebben. Daarna lekker vroeg ons bed in.

De volgende dag waren we vrij om nog even bij te komen. De meiden waren ook vrij dus konden we lekker gaan zwemmen in een super rustig zwembad. We gingen er heen met de tricycle, dat is een gewone brommer met een hele cabine er om heen gebouwd. En aangezien de Filipino's wat kleiner zijn dan wij zit het niet echt fijn, we zaten er namelijk met z'n zessen in.

‘s Avonds gaan we meestal naar de coffeeshop of naar Lydia’s een barretje er tegenover waar je lekker en goedkoop bier kan drinken. 70 peso voor een liter bier. Dat is ongeveer €1,20. Op vrijdag hadden we introductiedag; ’s morgens zijn we naar de rehab gegaan, dat is een afkickkliniek, dat was best indrukwekkend. Daarna naar een Boyshome waar kinderen die op straat leven terecht kunnen. Ze krijgen daar les en worden verzorgd. Hierna zijn we gaan wakeboarden, supergaaf om te doen maar wel zwaar. De volgende dag konden we niks meer; super veel spierpijn. Na het wakeboarden zijn we op stap gegaan in Davao het is een uur rijden met de jeepney. Het is een soort jeep die aan de achterkant is uitgebouwd en kunnen 12 mensen in volgens ons. Maar daar denken ze hier anders over ; ze stampen ze helemaal vol, soms ook op het dak. Eenmaal aangekomen in Davao zijn we naar een supermooie club geweest, het lag boven op een winkelcentrum. De dag erna hebben we eigenlijk niet veel gedaan want iedereen had een kater. Als we op internet willen moeten we aan de voorkant van het ziekenhuis gaan zitten, daar hebben we de beste verbinding. Er komt meestal niet veel van want er lopen hier zo veel kinderen rond en ze willen allemaal met je spelen en van alles van je weten.

De maandag zijn we gestart met onze stage bij de Rehab. We konden alleen weinig doen want ze hadden daar geen materiaal of ballen. We zijn toen eerder weggegaan en kwamen de volgende dag terug, we hadden wat ballen gekocht. We hadden bedacht om ze basketballes te geven want dat is hier de populairste sport. Maar toen we ze bezig zagen stonden we allebei met verbazing te kijken. Ze zijn zo goed dat we hen niets meer hoefden te leren over basketbal.

De dag erop moesten we om 4:00 op want we moesten gaan wandelen voor het goede doel. Deze hele week staat in het teken van het 36 jarig jubileum van het ziekenhuis. De hele week door hebben we basketbal- en volleybalwedstrijden. Heel leuk allemaal maar niet met 36 graden. De zon wil je eigenlijk niet in hier. Op vrijdag hadden we een medicalmission; we gingen de bergen in met de meiden die hier stage lopen als verpleegkundige. Sjoerd en ik hadden een basketbal gekocht voor de kinderen in het bergdorp waar ze super blij mee waren. En als je dat ziet besef je wel hoe goed je het eigenlijk hebt. Wij klagen al als het internet er 5 minuten uit ligt. Daar hebben ze alleen een generatortje staan voor het licht. Ze hebben er geen tv of radio het ligt heel erg afgelegen. We hebben de kinderen daar ook schriftjes en pennen gegeven. Ook hadden we eten en snoepjes bij ons. Toen we dat uitdeelden dacht ik: dat word een puinhoop! Maar ze wachten netjes op hun beurt en zeggen ook als ze al wat gehad hadden. Daarna zijn we uitgenodigd om bij een mevrouw daar te eten. De mensen hier zijn zo gastvrij en willen echt dat je geniet. Ze doen echt alles voor je en willen wel dat je alles probeert voordat je nee zegt.

Vrijdag avond zijn we weer op stap geweest, nu waren alle andere vrijwilligers er ook bij. Het is super leuk om van iedereen zijn verhalen te horen. Zo was er een Mexicaans meisje, Daniella, die had een stedentrip gedaan in Europa. Ze moest terug naar Mexico want haar school begon. Alleen had ze geen vlucht terug. Na een telefoontje met haar tante die bij een vliegmaatschappij werkt mocht ze voor in de cockpit mee terug vliegen naar Mexico. Dat soort verhalen….

De dag erop zijn we met z’n allen gaan zwemmen; we hadden 3 kinderen van hier meegenomen en volgens mij hadden ze de dag van hun leven.

Zondag zijn we naar het strand gegaan. Het is een uur rijden maar waar we toen aankwamen was niet echt een strand; er stond een hele menigte van mensen om ons heen. Ze wilden op de foto en stonden de hele tijd te kijken. We hebben toen snel een bootje gepakt naar een een super mooi plekje, we kregen daar ons eigen huisje en er was een prachtig wit strand met palmbomen. Jammer was dat we weer vroeg thuis moesten zijn om een dansje te leren voor het 36 jarig bestaan van het ziekenhuis. Wij dachten dat het een heel simpel dansje zou zijn maar ze nemen het hier heel serieus, een danswedstrijd. Ze hadden voor alle vrijwilligers een choreograaf geregeld. Hierna zijn we zoals bijna elke avond een ijsje gaan eten. Waar we dan met wat vrijwilligers en wat locale jongetjes een kaart spel doen. YungYung, een jongetje van hier leert me soms wat woorden en kaarttrucjes waar hij heel trots op is.

Woensdag was het feest we zijn 's morgens vroeg opgestaan want er was een soort van kerkdienst. Daarna hebben we een rondje in Callinan gereden met allemaal ballonnen aan onze auto, het nut hiervan zag ik niet echt. We moeten zo nog een wedstrijd volleyballen en vanavond moeten we onze dans opvoeren.

Daarna is er groot feest. De meiden gaan vrijdag 10 dagen weg dus hebben we het huis alleen. Volgende week starten we op de basisschool waar we sport en Nederlands gaan geven.

Gisteren (zaterdag) uitgezocht waar we de cl finale konden kijken. Voetbal kennen ze hier eigenlijk niet. Toen we in de rehab (afkickkliniek) voetballes gaven kenden de kinderen Messi en Ronaldo niet eens........ Maar het is lastig om hier de finale te kijken want het is dan 3 uur ’s nachts... De oplossing is gevonden; een vrouw hier tegenover heeft een eettentje waar we vaak komen en waar we mochten kijken! Haar zoon lag te slapen op de tafel in de kamer waar wij keken, en zij ging zelf ook naar bed. We mochten zelf bier pakken en konden het de volgende dag afrekenen. We waren met vijven en het is erg leuk om te zien hoe iedereen uit verschillende landen een voetbal wedstrijd beleeft!!



Jullie horen snel weer van me.


Groetjes, Max